เรากำลังเสร็จสิ้นปีแรกของการเรียนรู้แบบตัวต่อตัวนับตั้งแต่เริ่มเกิดโรคระบาด

วันหนึ่งมีนักเรียนเดินเข้ามาและเมื่อฉันทักทายเธอและถามว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง เธอตอบว่า “ฉันมีอยู่” เธอรู้จักฉันดีพอที่จะไม่โกหกและบอกฉันว่าเธอสบายดี ดังนั้นเธอจึงแสดงออกแทนว่าเธอมีอยู่ทางร่างกายแต่ไม่มี อารมณ์ นักเรียนคนอื่นได้ยินเธอและพยักหน้าเห็นด้วย ฉันไม่แปลกใจกับความซื่อสัตย์ของพวกเขา ฉันรู้จักนักเรียนของฉันดีและได้พูดคุยกับพวกเขาบ่อยๆ แต่ฉันไม่ตระหนักว่านักเรียนของฉันกำลังดิ้นรนและโศกเศร้าเช่นเดียวกับฉัน ครูในอาคารกำลังดิ้นรนเพื่อควบคุมอารมณ์ของพวกเขา ถ้าเราแทบจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน เด็ก ๆ จะผ่านไปได้อย่างไร?