ผลกระทบของโรคระบาดสุนัขแพรี่ด็อกในสายพันธุ์อื่น

การศึกษานี้ดำเนินการตั้งแต่ปี 2558-2562 ในทุ่งหญ้าแห่งชาติธันเดอร์เบซิน อาจเป็นครั้งแรกที่ตรวจสอบผลกระทบหลายสายพันธุ์ของการระบาดในวงกว้างโดยเฉพาะ ซึ่งทำให้พื้นที่ที่ประชากรแพรี่ด็อกปกคลุมลดลงจากเกือบ 25,000 เอเคอร์เหลือเพียงประมาณ 125 เอเคอร์ เอเคอร์ในพื้นที่ศึกษา การระบาดในปี 2560 ตามมาด้วยปริมาณน้ำฝนที่สูงผิดปกติในปี 2561 ซึ่งทำให้พืชเติบโตอย่างรวดเร็วและสูงขึ้นโดยไม่มีแพรรี่ด็อก นักวิจัยพบว่านกหัวโตบนภูเขา ซึ่งเป็นนกที่เจริญเติบโตเมื่อหญ้าแพรี่ด็อกมีอายุสั้นลง เกือบจะหายไปจากพื้นที่ศึกษา ขณะที่นกขับขานอพยพ เช่น นกกินปลี ซึ่งชอบพืชสูงๆ เพิ่มจำนวนมากขึ้น ในขณะเดียวกัน สายพันธุ์ต่างๆ เช่น เหยี่ยวเฟอร์ไรจินัส แบดเจอร์ และ หมา จิ้งจอกว่องไวก็ลดลงอย่างมากเนื่องจากฐานเหยื่อของพวกมันพังทลายลง เมื่อการระบาดของกาฬโรคซิลวาติกได้ทำลายจำนวนแพรีด็อกหางดำในทุ่งหญ้าแห่งชาติธันเดอร์เบซินในปี 2560 นักวิจัยเห็นโอกาสในการ "ทดลองตามธรรมชาติ" เพื่อสำรวจผลกระทบของการตายของสัตว์ฟันแทะที่มีต่อพืชและสัตว์ป่าอื่นๆ ใน บริเวณนั้นทางตะวันออกเฉียงเหนือของไวโอมิง