การซักแห้ง

ผู้ดำเนินการย้อมผ้าชาวฝรั่งเศส Jean Baptiste Jollyได้พัฒนาวิธีการของเขาเองโดยใช้น้ำมันก๊าดและน้ำมันเบนซินในการทำความสะอาดผ้า เขาเปิดบริการซักแห้งครั้งแรกในปารีสในปี พ.ศ. 2388 ความกังวลเรื่องการติดไฟทำให้วิลเลียม โจเซฟ สต็อดดาร์ด ช่างซักแห้งจากแอตแลนตาพัฒนาตัวทำละลาย Stoddard (ไวท์สปิริต) เพื่อเป็นทางเลือกที่ไวไฟ น้อยกว่าเล็กน้อยเมื่อเทียบกับตัวทำละลายที่ใช้น้ำมันเป็นเชื้อเพลิง การใช้ตัวทำละลายปิโตรเลียมที่ไวไฟสูงทำให้เกิดไฟไหม้และการระเบิดจำนวนมาก ส่งผลให้มีกฎระเบียบเกี่ยวกับ การซักแห้ง ของรัฐบาล หลังสงครามโลกครั้งที่ 1ร้านซักแห้งเริ่มใช้ตัวทำละลายคลอรีน ตัวทำละลายเหล่านี้ติดไฟได้น้อยกว่าตัวทำละลายปิโตรเลียมมากและมีพลังในการทำความสะอาดที่ดีขึ้นตัวทำละลายในช่วงแรกคือคาร์บอนเตตระคลอไรด์และไตรคลอโรเอทิลีน (TCE) แต่จะค่อยๆ เลิกใช้ไปเมื่อผลเสียต่อสุขภาพเป็นที่รู้จักมากขึ้น อาจใช้ TCE เป็นครั้งคราวเพื่อทำความสะอาดเฉพาะจุดที่คราบสกปรกออกยาก ในช่วงกลางทศวรรษที่ 1930 อุตสาหกรรมซักแห้งได้เริ่มใช้เตตระคลอโรเอทิลีน (เรียกอีกอย่างว่าเปอร์คลอโรเอทิลีนหรือ PCE) เป็นตัวทำละลาย มีพลังทำความสะอาดดีเยี่ยม ไม่ติดไฟ และใช้ได้กับเสื้อผ้าส่วนใหญ่ เนื่องจากมีความเสถียร เตตระคลอโรเอทิลีนจึงถูกรีไซเคิลอย่างง่ายดาย แต่จะยังคงอยู่หากปล่อยสู่สิ่งแวดล้อม