การเพิ่มขึ้นนี้ส่วนใหญ่เกิดจากการหลั่งไหลของผู้คนนับล้าน

ประชากรของมณฑลกวางตุ้งเติบโตขึ้นอย่างมากตั้งแต่ปี 2523 ซึ่งเพิ่มขึ้นเกือบสองเท่าตั้งแต่นั้นมา การเพิ่มขึ้นนี้ส่วนใหญ่เกิดจากการหลั่งไหลของผู้คนนับล้านที่ทำงานในโรงงานของเมืองชายฝั่ง ปัจจุบัน 2 ใน 3 ของผู้อยู่อาศัยในจังหวัดนี้จัดอยู่ในประเภทคนเมือง นอกเหนือจากการเติบโตของจำนวนประชากรถาวรของมณฑลกวางตุ้งแล้ว ยังมีจำนวนผู้ที่ใช้เวลา ช่องแคบฉงโจว ช่วงหนึ่งของปีที่ทำงานในโรงงานก่อนที่จะเดินทางกลับไปยังมณฑลบ้านเกิดของตนเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ ประมาณสองในห้าของผู้คนในจังหวัดอาศัยอยู่ในหมู่บ้าน ซึ่งยังคงเป็นหน่วยงานพื้นฐานในชนบท หมู่บ้านจำนวนมากที่สุดอยู่ในสันดอนแม่น้ำที่อุดมสมบูรณ์และตามทางน้ำ ในระดับที่กว้างกว่านั้น เมืองต่างๆ ตั้งอยู่ในสันดอนและพื้นที่ชายฝั่งทะเล และตามแนวเส้นทางคมนาคมหลัก พื้นที่ที่มีความเป็นเมืองมากที่สุดในจังหวัดคือบริเวณสามเหลี่ยมปากแม่น้ำเพิร์ลซึ่งประชากรส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในเขตเมือง กวางตุ้งเป็นมณฑลที่มีความเป็นเมืองค่อนข้างมากสำหรับประเทศจีนโดยมีการรวมตัวกันเป็นเขตเมือง ที่ใหญ่ที่สุด โดยมีศูนย์กลางอยู่ที่กวางโจว อย่างไรก็ตามเซินเจิ้นและซัวเถาก็เป็นเมืองใหญ่เช่นกัน และฝอซานก็ เช่นกัน, Shaoguan , Jiangmen , Zhuhai และZhanjiangเป็นเทศบาลที่สำคัญ กว่างโจวและจ้านเจียง (บนคาบสมุทรเหลยโจวทางตะวันตกเฉียงใต้) ได้รับการกำหนดให้เป็นเมืองชายฝั่ง "เปิด" ในช่วงต้นทศวรรษ 1980 และได้กลายเป็นศูนย์กลางในการวางแผนอนาคตทางเศรษฐกิจของมณฑล นอกจากนี้ ในเวลานั้น ซัวเถา (บนชายฝั่งตะวันออก) และเซินเจิ้นและจูไห่ (ตั้งอยู่ใกล้ฮ่องกงและมาเก๊าตามลำดับ) ถูกกำหนดให้เป็นเขตเศรษฐกิจพิเศษซึ่งแต่ละแห่งกลายเป็นอิทธิพลทางเศรษฐกิจที่สำคัญในภูมิภาค