ความไม่พอใจของชนชั้นแรงงาน

ปลายศตวรรษที่ 19 เมืองต่างๆ ของรัสเซียเติบโตอย่างรวดเร็ว เนื่องจากผู้คนหลายแสนคนย้ายเข้ามาอยู่ในเขตเมืองเพื่อหลีกหนีความยากจน ตัวอย่างเช่น ระหว่างปี 1890 ถึง 1910 เมืองหลวงของรัสเซีย เซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก เติบโตขึ้นจาก 1,033,600 คนเป็น 1,905,600 คน โดยที่มอสโกก็มีการเติบโตเช่นเดียวกัน ผลที่ตามมาคือ “ชนชั้นกรรมาชีพ” ซึ่งเป็นชนชั้นแรงงานที่ขยายตัวขึ้นซึ่งมีทักษะที่มีคุณค่าทางเศรษฐกิจ มีแนวโน้มที่จะนัดหยุดงานและประท้วงต่อสาธารณชนมากกว่าชนชั้นชาวนาที่ลดน้อยลงในอดีต แทนที่จะเป็นความมั่งคั่งที่คนงานในยุโรปตะวันตกและสหรัฐอเมริการับรู้ การปฏิวัติรัสเซีย อุตสาหกรรมในรัสเซียทำให้คนงานเผชิญกับสภาพการทำงานที่ไม่ปลอดภัย ค่าจ้างต่ำ และสิทธิของคนงานน้อย ชนชั้นแรงงานชาวรัสเซียที่ครั้งหนึ่งเคยมั่งคั่งต้องเผชิญหน้ากับที่อยู่อาศัยที่แออัดยัดเยียด โดยมักมีสภาพสุขอนามัยที่ย่ำแย่ และชั่วโมงการทำงานที่ยาวนาน แม้แต่ในช่วงก่อนสงครามโลกครั้งที่ 1 คนงานยังต้องทำงาน 10 ถึง 12 ชั่วโมงต่อวัน 6 วันต่อสัปดาห์ ความเสี่ยงอย่างต่อเนื่องของการบาดเจ็บและเสียชีวิตจากสภาพการทำงานที่ไม่ปลอดภัยและไม่ถูกสุขลักษณะ พร้อมกับระเบียบวินัยทางร่างกายที่รุนแรงและค่าจ้างที่ไม่เพียงพอได้เพิ่มพูนให้กับความไม่พอใจที่เพิ่มขึ้นของชนชั้นกรรมาชีพ

โพสต์โดย : หมูน้อย เมื่อ 5 ก.ค. 2566 12:54:08 น. อ่าน 103 ตอบ 0